Drukte

Lieve allemaal,

we zijn hier inmiddels in de hete tijd aanbeland.
Volgens Francis werken en slapen we in een sauna. Overdag is het rond de 42 graden, in de nacht koelt het af tot maximaal 28 graden.
Geen optimale omstandigheden om te werken, maar zeker niet om te slapen!
We drinken zoveel mogelijk water om al het zweet te compenseren en pakken hier en daar een kort slaapje om vervolgens na een uur drijfnat wakker te worden.
Helaas is een koude douche niet aan de orde (een warme ook niet overigens).

Vorige week dinsdag (18 september) is Henny naar huis gevlogen.
De avond tevoren hoorden we dat we met de ambulance van het ziekenhuis mee mochten rijden naar Blantyre (die moest naar de garage), dus helaas voor Henny geen laatste tochtje in de minibus :-)
De heenreis verliep prima, de terugtocht met de ambulance was een hele toer.
Ik werd verwacht tussen 15 en 16 uur bij de Shoprite te staan om opgepikt te worden. Braaf als ik ben stond ik om 14.50 uur kant en klaar met 10 grote bussen water en de boodschappen.
Dat was natuurlijk ietwat buiten Afrika om gerekend, want om 17.30 uur was er nog altijd geen ambulance.
Ondertussen liep het voetbalstadion aan de overkant van de Shoprite leeg na een wedstrijd. De supporters van Blantyre staan niet bepaald bekend als lieverdjes, dus de sfeer op de parkeerplaats werd al vlot grimmig.
Busjes vol ME met honden stonden klaar om iedereen zo vlot mogelijk in eigen auto afgevoerd te krijgen en opstootjes te blussen.
Daar stond ik dan als blonde Azungu met een kar vol boodschappen midden tussen de hooligans.
Op verbale uitingen na, ging het gelukkig allemaal goed, maar ik heb me weleens rustiger gevoeld.
Rond 18 uur kwam de ambulance de parkeerplaats opgereden.
Snel ingestapt, maar……de chauffeur ging even boodschappen doen. Dus weer wachten!
Vervolgens eindelijk richting "huis"…..dacht ik.
Niet dus, naar de transfusiedienst om te kijken of er toevallig nog één of enkele zakjes bloed voor ons ziekenhuis over waren.
Weer een uur wachten, maar met resultaat, we kregen 3 zakjes mee.
Rond 19.50 uur vertrokken we richting Muona, om onderweg bij de Junction te stoppen voor het avondmaal.
Ik ben maar braaf in de ambulance gebleven met mijn crackertjes.
The Junction is een kruispunt zo’n 60km van Muona van waaruit een aantal wegen zich verdelen over het zuiden van Malawi, wij gaan daar richting Muona de zandhobbelweg op.
Het is er donker, druk en onrustig (met name als er alcohol genuttigd is). Niet echt de plek om als Azungu even rustig te gaan eten.
Uiteindelijk net voor middernacht bekaf terug in Muona. Volgende keer maar weer gewoon met de minibus!

Zaterdagochtend weer om 2 uur in de ochtend met de minibus naar Blantyre reizen om Francis op te halen.
Zij arriveerde uiteindelijk een dag later i.v.m een geannuleerde vlucht naar Frankfurt, maar op zondag kunnen we hier toch niet reizen: het is de dag des Heeren.
Had ik mooi even tijd om mijn spullen voor school op orde te brengen en in te leveren, want dat moet naast al het werken ook nog gewoon gebeuren.

De bevallingen gaan in een rustig tempo door, in september zijn er in het Trinity tot dit moment al 188 baby’s geboren.
Het blijft zaak om goed in beeld te blijven, dus ik ben zoveel mogelijk in het ziekenhuis op de post aanwezig.
Je kunt er niet op vertrouwen dat je geroepen wordt als je even ergens anders op het terrein bent, op de één of andere manier zit dat niet in hun cultuur.
Aan de andere kant krijg ik alle ruimte om te leren, alles wat ik zelf wil doen mag ik zelf doen (met begeleiding op de achtergrond), dus dat maakt de stage wel heel leerzaam en waardevol.
Hechten, infiltreren, episiotomie, amniotomie en zelfstandig een bevalling doen (inclusief beleid) zijn inmiddels dagelijkse handelingen, dat had ik 2 maanden geleden écht niet kunnen denken!
Geluk is, dat ik op dit moment de enige stagiaire ben. Vanaf oktober starten de verpleegkundigen/verloskundigen van de eigen opleiding van Trinity weer met hun stages, dus ik ben eigenlijk precies in de goede tijd hier (de warmte even niet meegerekend).

Francis heeft vanuit Nederland kleurrijke PVC schorten meegebracht. Heel fijn, aangezien we al langere tijd geen schorten hebben om tijdens de bevallingen te gebruiken.
Verder heeft ze dextro tabletten meegebracht.
We gaan kijken/overleggen of we dat kunnen introduceren in plaats van het inbrengen van een venflon voor een glucose 5% infuusje i.v.m geen orale intake gedurende de laatste (soms wel 24) uren.

Francis heeft inmiddels als charmante assistente en baby-opvang-specialist al heel wat bevallingen mee gewerkt.
De training zit ‘m nu in het in de plooi houden van haar gezicht, de vrouwen zouden anders kunnen denken dat er iets afschuwelijks gebeurt :-).
Altijd geruststellend blijven kijken en vriendelijk lachen is de uitdaging!

Volgende week vrijdag vertrek ik vroeger dan gepland vanuit Muona terug naar Nederland i.v.m onvoorziene omstandigheden thuis.
Door zoveel mogelijk uren in te plannen deze laatste weken, kan ik gelukkig wel mijn benodigd aantal stage-uren maken en mijn stageplek volop benutten.

Lieve groet van Francis en Annemieke