Money!

Lieve allemaal,

nadat we maandag terug zijn gekomen van het South Luangwa park is het een drukke volle week geweest.

Dinsdagochtend zijn we om 6 uur gestart met werken, tussen 6 en 8 uur zijn er vaak nog bevallingen.
De rest van de dag bevallen er tot een uur of 5 in de middag sporadisch dames, waarover Jore wijs opmerkte aan de telefoon: “Mama, het is overdag ook veel te heet om te bevallen”. En zo zit dat!

We melden ons voor zessen bij de nachtdienst, kijken zelf of er dames in partu liggen (geen op dat moment) en lopen richting Family Friendly Labour Ward om wat administratie te doen.
Vergeten ze ons alsnog te waarschuwen bij het binnenlopen van een dame met volledige ontsluiting en is ze al bevallen voordat wij het in de gaten hebben, heel irritant!
Blijkt maar weer dat je echt fysiek in beeld moet blijven om bevallingen zelf te kunnen doen.
Tijdens het wachten horen we naast de Ward jammerende, verdrietige geluiden alsof er een rouwstoet langs kwam. (Bij de overdracht later blijkt dat ook zo te zijn).

Dan toch maar even de overdracht mee pakken om 7.30 uur
Er zijn de afgelopen nacht enkele mensen opgenomen met ernstige malaria (horen we heel veel hier), de meesten niet bij bewustzijn en doodziek, waaronder een kindje van 1 jaar en 9 maanden.
We begrijpen van de nachtdienst dat ze de hele avond en nacht alle zeilen bijgezet hebben om het kindje te redden, maar nadat het is gaan bloeden uit neus en mond in de loop van de nacht, is het om 7 uur gestopt met ademen en is de dood geconstateerd.
We zien een zeer aangeslagen verpleegkundige.
Er wordt nog even over na gesproken door het team, hadden we iets anders kunnen doen, maar de eindconclusie is: God geeft en God neemt. Het kind was al te ziek toen het binnenkwam.

De kosten voor opname en behandeling in het ziekenhuis moeten grotendeels door de patiënten/ouders zelf betaald worden, waardoor de drempel om naar het ziekenhuis te komen veel te hoog is en zorg dus vaak te laat geboden kan worden.
Het is ons totaal onduidelijk waarom de kosten van dit ziekenhuis niet door de regering vergoed worden (behoudens de verloskundige zorg!) en waarom dit in andere ziekenhuizen in de grote stad (Blantyre bijvoorbeeld) wel volledig betaald wordt.
Het ziekenhuis is van oudsher opgericht door de katholieke kerk en om die reden krijgt het Trinity Hospital alleen de salarissen van het personeel betaald door de regering en moeten alle andere kosten vanuit eigen voorzieningen van het ziekenhuis/de kerk en eigen bijdrage van de patiënten komen.

Juist hier, in de meest arme delen van dit land/de wereld, zou vergoeding van kosten zeer gewenst zijn en kan het oprecht mensenlevens redden door in een vroeger stadium behandeling te starten.
Ze kunnen het onmogelijk zelf betalen.

Overigens wordt medicatie voor behandeling van malaria gratis verstrekt (dit wordt voorzien door NGO’s in ruil voor medische gegevens), echter het consult moeten ze zelf betalen en daarvoor is dus geen geld, daar strandt vaak de (in een vroeg stadium eigenlijk eenvoudige) behandeling.

Wij begrijpen van de stafleden dat het werven van fondsen voor compensatie van eigen bijdrage door patiënten zeer lastig is.
Het is niet iets waar je bij de donateurs mee aan moet komen, het heeft geen sexy imago en besteding van gelden zijn lastig te controleren.
De nonnen regelden hier tot een jaar of 10 geleden donateurs voor, echter zij zijn inmiddels zo oud dat die bronnen opgedroogd zijn.

Als er een transport nodig is met een ambulance van het Trinity Hospital naar het Queen’s Hospital in Blantyre (daar wordt alle zorg dus wel vergoed), dan moeten de patiënten zelf 20.000 kwacha bijdragen ( 25 euro), de rest van de kosten draagt het ziekenhuis uit eigen middelen bij.
Een gemiddeld maandsalaris bedraagt hier 30.000 kwacha, maar dat is niet het maandinkomen van iemand die bananen of suikerriet op de markt verloopt.
20.000 kwacha is een niet te overzien bedrag voor hen, dus is er geen transport en overlijdt de patiënt in het ergste geval hier, aan een prima behandelbare aandoening.

Terug van de overdracht komt er een G3P2 (3e zwangerschap, heeft 2 kinderen) binnen. Rond 11.45 uur check ik haar, nog geen volledige ontsluiting (8cm).
Rond 12.10 uur heeft ze plotseling veel bloedverlies, het stroomt er uit.
Arts gewaarschuwd, controles moeder zijn (nog) goed, foetale harttonen zijn goed, catheter, venflon, labbuizen voor eventuele OK en infuus aan.
De arts maakt een echo en ziet een abruptio/solutio (loslatende) placenta.
Aangezien we nog altijd geen volledige ontsluiting hebben, is er geen ruimte voor een vacuümextractie en gaat mevrouw voor een spoedsectio.
Er wordt een gezonde jongen geboren van 2900 gram, moeder in goede conditie.
Ik zweet op plaatsen waarvan ik niet wist dat er zweetklieren zaten :-)

We gaan om 14 uur even naar huis voor een uurtje slapen om tegen 17 uur weer naar de nachtdienst te gaan.

Bij aanvang dienst ligt er een mevrouw G4P3 in haar ontsluitingsfase. Om 13 uur had ze 6cm ontsluiting.
Ik toucheer haar rond 17.15 uur: 8cm ontsluiting en nog altijd een hoogstaand hoofd (descend 4/5). Ze valt inmiddels op de actielijn van het partogram.
Toch nog maar even de tijd geven en houdingsveranderingen proberen, het zal een afwijkende positie van het hoofd zijn (aangezien het een multipara betreft).
Om 18.45 uur nogmaals beoordeeld: geen enkele progressie.
Blijft een descend 4/5 met onveranderd 8cm ontsluiting.
Ik overleg met de arts, deze beoordeelt rond 19.45 uur mee en besluit tot sectio.
Een jongetje wordt geboren met een prima apgarscore. Gewicht 3450 gram!
Beiden doen het prima!

Ondertussen komt een nieuwe dame binnen, G3P2. Zij heeft volledige ontsluiting bij binnenkomst.
Na kortdurend persen wordt er een zoontje geboren, 2700 gram.
De bevalling verloopt ongecompliceerd en na 2 uurtjes mag ze naar de postpartum ward.
Ze blijft nog 24 uur voor nabewaking en mag dan naar huis.

Woensdag appt dokter William Allan ons met ontroerende foto’s die hij heeft genomen op de kinderafdeling. Kinderen die hij onderzoekt/ behandeld worden getroost met speeltjes (autootjes, prinsessenspulletjes) die we hebben meegenomen uit Nederland; en dat verzacht het kinderverdriet ook in Afrika!

Regelmatig krijgen we bij het huisje bezoek van Theresa, een jonge geestelijk beperkte vrouw. Enkele jaren geleden is zij misbruikt en heeft ze een zoontje gekregen, dat nu wordt opgevoed door de nonnen hier in Muona. Theresa komt bij ons slapen, huilen, krijsen en deze week vlak na zonsopgang het erf aanvegen (we hadden de bezem buiten laten staan). Dat deed ze natuurlijk niet voor niks: ze wilde Henny’s pet als beloning.
In principe geven we niet toe aan gebedel ( Azungu, give me my money! Sweets! of.........Fuck you > als de vragen niet positief worden beantwoord) maar in dit speciale geval werd het loon naar werken.

Van dinsdag tot zondagochtend heeft Annemieke in totaal 12 bevallingen zelf mogen doen, waarbij ze 1 episiotomie geplaatst heeft, 2 amniotomieën uitgevoerd en 6 dames gehecht. Een prima week voor de leerdoelen!!

Maar ook minder succesvolle verhalen helaas:
donderdagnacht rond 4 uur kwam er een dame binnen lopen, G5P4, 38 weken zwanger.
De vorige zwangerschap was uitgelopen in een sectio in verband met ruim bloedverlies tijdens de ontsluiting.
Er was een verticale incisie gemaakt, in Nederland volgens mij een contra-indicatie om bij een volgende zwangerschap vaginaal te bevallen.
Ze kwam nu binnen met volledige ontsluiting.
Ik bespreek met mijn collega mijn twijfels over het vaginaal baren na een verticale incisie caesarian, maar hij ziet geen bezwaren.
Om 4.15 uur starten met persen, maar ondanks krachtige weeën en goede perstechniek is er nauwelijks tot geen progressie.
Een heel onprettige situatie, vooral omdat ik er inmiddels alleen voor stond.
Een mevrouw op de surgical ward deed het helemaal niet goed na een hysterectomie (na cervixruptuur en niet te stelpen bloedingen bij aangezichtsbevalling in onze dienst) en alle hens dààr aan dek stonden.
Steeds terugkoppeling gehouden, maar had niet het gevoel dat ik echt gehoord werd. Rond 5.15 uur was ik het helemaal zat en heb ik aangegeven dat ik vond dat er een arts naar deze mevrouw moest kijken. Maar ja….die stond vast bij de surgical dame en had geen tijd.
Ik behield wel goede foetale harttonen, maar het voelde all over helemaal niet goed.
Catheter ingebracht, waarbij bloederige urine afliep > opnieuw gemeld en overlegd, maar helaas weer geen actie.
Vervolgens zeuren en zeuren en zeuren tot uiteindelijk om 6.45 uur de arts (hij was me zo zat) tijd voor haar had.
Praten als Brugman om deze mevrouw richting OK te krijgen, hij zag de indicatie niet (na 150 minuten persen bij een multipara).
Uiteindelijk mevrouw om 7.20 uur naar OK gebracht.
Daar is vervolgens een heel slecht meisje geboren met flinke neurologische schade ten gevolge van zuurstofgebrek. Ze laat insulten zien en moet alle moeite doen om te ademen.
Eigenlijk hoop je dat ze overlijdt, omdat ze hier in deze conditie binnen deze maatschappij niet kan overleven.
Triest!
Ik denk: dit hadden we kunnen en moeten voorkomen.
Zij zeggen: God geeft en God neemt.

De temperaturen beginnen inmiddels op te lopen.
We tikken overdag de 40 graden aan en voor volgende week staat de eerste 41 graden dag op de planning. In de nacht koelt het af tot 23 graden.
24 uur per dag transpireren, betekent heel erg veel water drinken.
Wij drinken water uit grote flessen (die we in Blantyre kopen) om te voorkomen dat we ziek worden en onze stage-uren niet kunnen maken.
Onze collega’s in het ziekenhuis lachen zich daar dood om, zoveel onzin hebben ze echt nog nooit gehoord. Nergens voor nodig!
Maar….ze zijn wel heel blij met onze lege 5 liter flessen.

Henny is hier nu de laatste dagen. Maandagnacht vertrekken we met de minibus richting Blantyre waar zij om 15 uur op het vliegtuig gaat richting Nederland.
Zaterdag haal ik Francis van het vliegveld, zij blijft tot 5 oktober!

Lieve hartelijke groet van Henny & Annemieke