Ruimte innemen!

Lieve allemaal,

vorig weekend waren we dus in Blantyre om een aantal zaken te regelen, waaronder internet.

We ontdekten tussen alle drukte op straat, markten en zakelijke gebouwen een aantal prachtige plekken.
Het terras met liveband van Doogles, de tuin en galerie van La Caverna en heerlijk Italiaanse maaltijden bij Hostaria waren fantastisch.
In de avond toch maar met de taxi heen en terug in verband met de veiligheid.

Maandag weer met de hobbelbus terug naar Muona.
We hadden afgesproken om rond 9.15 uur opgehaald te worden, maar toen er om 10.30 uur nog geen busje was, werden we ondanks het Afrikaanse ritme toch wat zenuwachtig.
Wat heen en weer gebel met de eigenaar van het busje leverde niet veel duidelijkheid, dus de receptioniste ingeschakeld om hem in Chichewa te bellen met de vraag waar hij bleef.
Tegen zoveel gebel kon hij niet op en na een kwartiertje werden we opgehaald door een lege bus.
Wat bleek: zijn bus was stuk (steen tegen de onderkant op de heenweg waardoor de tank lek was geraakt), die was ter reparatie bij een garage en dat duurt gewoon even. Ongeduldige buitenlanders!

Om half 12 de terugreis aangevangen, maar dan ben je nog niet zomaar de stad uit.
Elke 500 meter staat een roadblock van de politie en met een beetje pech moet je bij de helft ervan stoppen.
De één laat zich afkopen met wat kwacha’s, de ander pakt het serieus aan en zet de bus aan de kant voor uitgebreide controle.
Azumgu’s (blanken) aan boord drukken de prijs niet bepaald!
Er mogen maximaal 14 mensen vervoerd worden in de minibus inclusief bagage. Normaal houden de chauffeurs zich binnen de bebouwde kom wel aan deze regel om boetes te voorkomen.
Buiten de bebouwde kom wordt de bus vervolgens volgeduwd tot 22 (!) man en nog extra bagage op het dak en in elk gat dat verder gevonden wordt.
Wij, decadente buitenlanders, kochten 3 plaatsen voor ons tweeën, omdat wij echt niet op 2 Malawiaanse plaatsen passen. Ondanks dat zaten we nog echt opgepropt.
Na 4 van deze “steekpenningen”stops en ruim een uur verder bereikten we de stadsgrens en kon de reis over de zandwegen met vele gaten naar Muona beginnen.
Uit eerdere artikelen die we lazen over Malawi begrijpen we overigens dat de salarissen van de straatagenten zo laag zijn, dat ze er geen gezin van kunnen onderhouden en dat ze de extra “straat”centen echt nodig hebben om sowieso te kunnen (over)leven.

Dinsdag begon ons normale werkritme weer.
Het aantal bevallingen overdag valt een beetje tegen, dus ik heb briefjes opgehangen met de vraag om me te bellen tussen 6.00 en 22.00 uur bij bevallingen.
De groep studenten van het 3e jaar zijn bezig met hun laatste dagen nu, dus er lijkt meer ruimte te komen voor mij de komende weken.
Overigens is er voor deze groep studenten geen werk in Malawi nu ze hun opleiding afgerond hebben.
Tot 2 jaar geleden had elke verpleegkundige/midwife na haar/zijn diplomering direct een baan (de regering plaatst de verpleegkundigen, je hebt dus geen keuze in waar je terecht komt).
Er worden te veel mensen opgeleid nu, waardoor er onvoldoende banen zijn. Heel erg jammer, aangezien het (bijna) allemaal goed gemotiveerde slimme jongens en meiden zijn. Het moet erg demotiverend zijn om na een dure studie (die ze deels zelf moeten betalen) geen baanperspectief te hebben. De meesten zijn dan ook erg geinteresseerd in Nederland en de mogelijkheden bij ons.

De bevallingen deze week waren allemaal wat gecompliceerd (“met jou hebben we alleen maar lastige bevallingen”, oeps!)
We hebben een vacuüm uitgevoerd bij een dame met een 9e zwangerschap, een nabloeding gehad, een hele discussie over het wel/niet zetten van een episiotomie=knip (die ik natuurlijk verloor), een onverwacht slecht kind en vele partussen uitmondend in een sectio.
We hebben op onze knieën en ellebogen op de vloer gelegen om te demonstreren welke houding we voor ogen hadden en mama’s dansend het -voor ons rustgevende- hartritme van hun baby laten horen/zien.
Gelukkig uiteindelijk allemaal met gezonde mama’s en baby’s die we weer met Nederlandse rompertjes en mutsen (waar ze superblij mee waren en ons – of eigenlijk jullie!- uitvoerig voor bedankten) uit konden zwaaien naar huis.

Diep respect hebben we gekregen voor de kennis en acties van de verloskundigen (ze voeren hier zelf eigenlijk alles uit, behoudens de sectio’s).
Ze staan open voor discussie/overleg en doen echt moeite om je zoveel mogelijk te leren.
Zij leren overigens ook snel :-) , want waar ik de eerste week de ruimte probeerde in te nemen om aan de goede kant en op de juiste positie te staan voor de partus, werd ik deze week zelf een aantal malen voorzichtig maar definitief enkele tientallen centimeters opzij gewerkt waardoor ik úit positie was.

Verbaasd hebben we ons over een discussie die in de ochtendbespreking ontstond.
De malaria medicatie wordt gratis door een NGO aan het ziekenhuis verstrekt in ruil voor patiëntengegevens.
Hiervoor dient dus een lijst bijgehouden te worden, waarbij vermeld wordt aan welke patiënt je hoeveel medicatie hebt verstrekt.
De apotheker benadrukt dat dit echt goed geregistreerd moet worden, omdat anders de verstrekking stopgezet zal worden.
Hij miste de afgelopen maand 90 sets malariamedicatie.
Een groot deel van het personeel vindt dit een onmogelijke opdracht, ze zijn er veel te druk voor, hebben daar geen tijd voor! (wij zien dit een tikkeltje anders)
Het lijkt mij heel simpel: dit is het beleid en zo gaan we het doen. PUNT! En zeker geen discussie.
Zo niet, dan zetten we nu een tafeltje neer met iemand er achter (eventueel 24 uur per dag), waar de medicatie per patiënt (inclusief diens gegevens) opgehaald kan worden.
Maar dat zal wel een veel te Westerse en lomp Achterhoekse oplossing zijn.
De apotheker merkt fijntjes op dat de indruk zou kunnen ontstaan dat de medewerkers de medicatie mee nemen naar huis.

Qua huishouden maken we ook progressie!
De stroom lijkt met de week minder te worden, dus we zijn gaan koken op houtvuur.
We hebben een prachtige vuurplaats gebouwd van gevonden stenen uit de omgeving, een rooster geleend van de niet aanwezige buren (natuurlijk brengen we deze weer terug zodra ik naar huis ga), sprokkelen hout en hebben houtskool aangeschaft.
Ons eerste project was broccoli koken in een pannetje met ingeblikte gehaktballen van Veurink uit Hardenberg (we blijven wel Nederlanders ). We waren zelf verbaasd over het eindresultaat!
We hebben de smaak te pakken en op de markt zaterdag flinke aankopen gedaan.
We kochten:
-zoete aardappelen (8 stuks) voor 200 kwacha (24 cent) > poffen in het vuur
-kidneybonen (voor chili con carne): die waren duur > 350 kwacha voor 500 gram = 42 cent
-9 banaantje voor 300 kwacha (36 cent)
-tomaten: we kregen ze aangeboden voor 50 kwacha (6 cent) per stuk, maar dat werd ons te gortig.
De week ervoor kochten we namelijk 7 kleintjes voor 50 kwacha. Dus door naar de volgende aanbieder iets verderop> 6 stuks (redelijk grote) voor 100 kwacha (12 cent). Deal!
-brood was onze duurste aanschaf > 450 kwacha (54 cent)

Ruimte was deze week dus het Thema:
- ruimte nemen en geven in de verloskamers
- ruimte regelen in de minibus
- ruimtes die al dan niet gebruikt worden op het ziekenhuisterrein
- ruimte voor het eigen leerproces: omdat er in de lange nachtdiensten (17-9 uur) de meeste babys geboren lijken te worden, stapt Annemieke (in overleg) volgende week over naar die shifts.
-ruimte voor andere dingen: eind volgende week willen we een paar dagen op safari in South Luangwa. Daarbij passeren we de grens met Zambia.

Tenslotte: we hebben het nog steeds erg naar ons zin en hopen dat jullie dat tussen de regels door kunnen lezen.

Liefs, Annemieke en Henny