Vliegen & wennen!

Na 19 uur vliegen, met 3 tussenlandingen, kwamen we zondag rond 14.30 uur aan op het kleine vliegveld van Blantyre.
De 1e nacht zijn we in Blantyre gebleven, omdat ons niet werd geadviseerd in het donker richting Muona te rijden.
Maandagochtend werden we door William opgehaald om snel wat boodschappen te doen, internettegoed en een Malawiaans telefoonnummer te regelen, William deed nog snel een check of de container met goederen uit Nederland al vrijgegeven was (> helaas niet) en snel door naar Muona.
De afstand van Blantyre naar Muona is maar zo'n 100km maar de laatste 60km bestaat uit een zeer slechte zandweg met vele obstakels, dus dat kost even tijd.
Onderweg hebben we ons verbaasd over de vele waterpunten die we zagen in de dorpen en de vele solarpanelen die we zagen staan bij de huizen (hutjes).
Bedrijvigheid in de vorm van handmatig storten van bakstenen, houtsnijwerk/timmerwerkplaatsen, vele mills voor het malen van rijst en mais, het was duidelijk laundryday, alle waterpartijen werden gebruikt voor het wassen van kleding en lichaam, de kleding vervolgens weer in grote bakken mee op het hoofd. .
Op vele plaatsen zien we de invloed van water op het land. In 2015 is er een grote overstroming geweest met veel doden en waanzinnig veel schade aan land en infrastructuur.
De Wereldbank heeft geld vrijgemaakt om deze infrastructuur opnieuw aan te leggen. lees de 60km slechte weg van Blantyre naar Muona, echter de klus is aangenomen door een bedrijf die Chinezen ingevlogen heeft, deze inmiddels niet meer betaald en dus allemaal huiswaarts gekeerd en de vrees onder de bevolking is dat de weg nooit klaar zal geraken.
Vele witte SUV's komen we tegemoet, allemaal van hulporganisaties als Artsen zonder Grenzen, Unicef, Save the Children enz. enz.
Aangekomen in Muona schrikken we een beetje van de hoofdstraat, het zal wel wennen zijn!
Een warm ontvangst door Sheila in ons huisje voor de komende 10 weken.
Het is een eenvoudig huisje, ze hadden heel erg hun best gedaan om het schoon te maken voor ons, maar de keukenkastjes laten we maar dicht tot vertrek.
Geen stromend water en geen stroom, maar gelukkig hadden ze grote bakken water voor ons klaargezet, zodat we wel het toilet kunnen spoelen en met een bekertje kunnen "douchen".

Dinsdag met gestrekt been het ziekenhuis in. Na een uitvoerige rondleiding over het ziekenhuisterrein, dat er rustiek en schoon uit ziet, kennis gemaakt met de artsen, de directeur en de nurses. Van mortuarium tot nursery, van HIV poli tot strikt gescheiden mannen en vrouwen paviljoenen, malnutritionpoli tot een zeer drukke algemene poli, prenatale poli en consultatiebureau, alles in vol bedrijf.
Vele, vele sponsorborden door het hele ziekenhuis, waarbij opviel dat zeker niet alles gebruikt wordt waar het via de sponsoring voor bedoeld was.

Woensdagochtend om 7.30 uur de overdracht. Wij waren er op tijd en vanzelfsprekend als allereersten. Om half 8 is er nog niemand, iedereen komt zo zoetjes aan in de loop van het volgende uur binnenlopen.
De dag wordt geopend met een gebed, zang en wijze woorden. Vervolgens de overdracht van de nachtdienst, die van 17.00 uur tot 9 uur werken!!!
Voor ons is het moeilijk om te volgen in het Malawiaanse Engels, maar we begrijpen wel dat de overdracht vooral bedoeld is als leeromgeving voor iedereen. De nurses schrijven zelf het beleid voor in de nacht en dit wordt in de ochtend dan naast de meetlat van de artsen gelegd.
Sheila begeleidt ons naar de maternity ward. We gaan allereerst kijken bij een mevrouw die met een sepsis is binnengebracht na een sectio. Een zeer zieke mevrouw die ze de vorige avond nog een laparotomie aangedaan hebben om de buik te spoelen en drains achter te laten. Wij zien nu een redelijk adequate, niet al te zieke mevrouw die duidelijk een stijgende lijn te pakken heeft.
Vervolgens lopen we door naar de verloskamers "oude stijl" om te kijken bij een mevrouw die al opgenomen lag met pijnklachten veroorzaakt t.g.v. malaria en die nu in partu geraakt. We nemen haar mee naar de family friendly labour ward (gedoneerd door Passion for people). Mevrouw heeft een niet vorderende ontsluiting, maar daarnaast ook een hoge viral load (HIV), dus er wordt besloten tot een sectio om een gecontroleerde situatie te creëren.
We waren verbaasd en ontroerd door de wijze waarop de arts tijd en aandacht nam voor de moeder. Zeer rustig en uitgebreid, vragen stellend aan de duidelijk zeer bange mama en haar geruststellend! Prachtig om te zien.
We gaan mee naar de OK en zien onder spinaal een prachtige dochter geboren worden met een prima Apgar.
Mevrouw wordt na OK naar de special care gebracht, waar alle postoperatieve mama's verblijven. De baby's blijven vanzelfsprekend bij hen.
Na thuiskomst zorgen we nog snel even voor wat eten (best lastig zonder stroom en water), verbranden we ons afval (dat doen we in een prachtig gat achter in de tuin en frequent om ongedierte zo min mogelijk kans te geven) en vroeg naar bed.

Donderdag: mijn eerste bevalling.
Het is een beetje vechten om de bevallingen, aangezien er vele 3e jaars studenten rondlopen die allemaal nog hun allerlaatste stukje verloskunde willen doen om af te studeren.
We lopen de nieuwe verloskamers binnen en daar is Rapson (ook een 3e jaars student) bezig met een dame in partu. Ik kon nog net vragen naar de medische gegevens van deze mevrouw (HIV met lage viral load, in ochtend binnen gekomen met contracties, 2e zwangerschap, dit wordt haar 2e kindje, geen bijzonderheden verder)
Bij mijn binnenkomst had mevrouw persdrang, dus ik heb me maar meteen aan de goede zijde geposteerd om de bevalling te doen, snel handschoenen over handschoenen en we zagen het hoofd al. Op een klein ruptuurtje na geen problemen! Een (uiterlijk) gezond meisje met een goede start.
Na 2 uur observatie postpartum mocht mevrouw met kind naar de
kraamafdeling, een zaal met bijna geen licht en zo'n 14 bedden, hutjemutje op elkaar, met alleen een oude kale matras en afhankelijk van de guardians (mantelzorgers). Ze blijven hier 24 uur ter observatie en vertrekken dan te voet met kind weer naar huis.

Vrijdag na de overdracht opnieuw een mevrouw opgepikt uit de oude verloskamers. We hebben onze tactiek inmiddels iets aangescherpt: we wachten niet af wat we aangedragen krijgen, we gaan zelf al even actief op zoek in de diverse ruimten om geschikte kandidaten te vinden :-)
Deze keer een mevrouw, 3e zwangerschap, dit wordt haar derde kindje.
Ik sta klaar met de rolstoel om haar mee te nemen naar de nieuwe verloskamers, maar ze wil niet mee.
Begrijp ik ook, zo'n blanke die daar met een stoel staat, die je niet eens verteld waar je naartoe gaat en wat daar de bedoeling is. Gelukkig schiet Maria me te hulp in het Chichewa, maar het kost enige overtuiging om haar bij mij in de rolstoel te krijgen.
We verwachten een vlotte bevalling, maar het duurt lang en is erg pijnlijk.
Rond 13.30 uur opeens een kreet. Ik had gelukkig al een paar handschoenen aan uit voorzorg, snel een tweede erover en kon nog net op tijd het hoofdje aanpakken, gauw schouders ontwikkeld en daar was dame nummer 2 voor mij!
Henny heeft zich ondertussen bekommerd om een dame die lag te wachten op een sectio, maar die nummer 3 in de hand had gekregen. Er waren nog 2 spoedgevallen voor haar en ze lag daar alleen haar angst en weeën op te vangen.

Al met al een goede startweek!

We beginnen langzaam te wennen aan omgeving en omstandigheden, iedereen begint langzaam te wennen aan ons zodat ze ons weten te vinden bij bevallingen.
We vinden een ritme in optimaal gebruik maken van de schaarse momenten stroom, we genieten enorm van onze prepaid 3G om contact met het thuisfront te houden en verheugen ons op week 2!

Tot volgende week,

lieve groet Henny & Annemieke