Heftige dagen.

Lieve allemaal,

de klapper werd duidelijk bewaard voor het eind van mijn stage.

Ik heb de laatste week mijn planning aangepast, aangezien er maandag 1 oktober een hele groep nieuwe Malawiaanse studenten stage gaat lopen op de verloskamers en mijn kansen dus grotendeels verkeken zijn.
Dat betekent vanaf dinsdag 25 september een dagdienst en die middag aansluitend starten met 6 nachten van 15 uur.

De tweede nachtdienst ben ik heel blij met Francis!
Er liggen 4 vrouwen gelijktijdig te bevallen en ondertussen wordt er vanuit de antenatal ward om hulp geroepen. Daar is iemand op de grond bevallen.
Mijn collega is niet onder de indruk en werkt op zijn eigen (zeer rustige) tempo verder.
Wij grijpen ondertussen onder het motto: treat first, what kills first om ons heen.
Ik vind het vreselijk dat ik de dames met rupturen lange tijd moet laten liggen om te wachten op een geschikt moment voor het hechten, maar ik ben duidelijk de enige die zich daar druk over maakt. Ondertussen maak ik beleid voor een NVU en komen er opnames binnen.
Goed lesje in prioriteiten stellen en de rest maar laten gaan zoals het gaat!

In de volgende nachten loop ik tegen een tweeling in stuit aan, een intra uteriene vruchtdood en gelukkig ook een heel aantal “gewone” bevallingen.

De dame met de tweeling ligt al een aantal dagen opgenomen in de antenatal ward, wachtende op de bevalling.
Vrijdag wordt er foetale nood geconstateerd bij één van de twee foetussen, reden om voor zaterdag een sectio te plannen.
Een interessante keuze in mijn ogen.
Zaterdag echter blijken de harttonen weer hersteld en de sectio wordt geannuleerd. Ze mag vaginaal bevallen.
Zaterdagnacht raakt zij in partu, ze meldt zich met 5cm ontsluiting bij ons.
Ik wil natuurlijk heel graag deze bevalling doen (met mijn collega’s in de rug), maar vind het reuze spannend. Een tweeling, beide in stuit, onduidelijk hoe ze precies liggen.
Ik vertrouw op de ervaring van mijn collega’s, ga er van uit dat ze voldoende kennis en kunde hebben om deze bevalling professioneel te laten verlopen.

Om 7 uur in de ochtend breken de vliezen, ik toucheer en voel naast voeten een (uitgezakte) kloppende navelstreng.
De uitdrijving verloopt vlot en met behoud van pulsaties, dame 1 (1900 gram) wordt behoorlijk aangeslagen geboren. Mijn collega’s nemen haar mee naar de opvangtafel en daar voltrekt zich een interessante ondersteuning.
Ik probeer van afstand nog wat structuur te brengen, maar ze kijken me aan alsof ik Russisch en Chinees door elkaar spreek.
Gelukkig komt de respiratie uiteindelijk spontaan op gang!

Ondertussen blijf ik bij moeder.
De weeën blijven krachtig en frequent, maar er zit weinig beweging in nummer 2.
Ik heb de vorige tweeling nog in mijn achterhoofd, waar de placenta al vlot na geboorte van baby 1 losliet, maar deze harttonen blijven prima.
Ik zal jullie de details verder besparen, maar na heel veel trekken en duwen wordt met veel moeite een klein uur later baby 2 tot aan de schouderbladen geboren/naar buiten getrokken en op dat moment geeft iedereen het op.
Het lukt niet om haar verder geboren te laten worden, al mijn collega’s stappen terug of verlaten de ruimte. Ze schudden allemaal het hoofd, dit gaat niet meer lukken!
Ik ben even perplex, neem snel mijn plek aan bed weer in en haal de armen af (die hoog opgeslagen zijn door het getrek aan de benen en billen).
Dochter 2 wordt zonder hartslag en ademhaling slap geboren.
Mijn collega’s bevestigen dat we een dood kind hebben.
We hadden echter tot even geleden nog goede harttonen, dus ik navel snel af nadat ik gevoeld heb dat de navelstreng geen pulsaties heeft en we starten de reanimatie op.
Lastig, aangezien mijn collega’s bijna nooit baby’s beademen en zeker niet reanimeren, maar met duidelijke instructie doen ze het prima.
Dood is dood in Malawi en daar is misschien ook wel wat voor te zeggen. Welke toekomst heb je hier met een hersenbeschadiging ten gevolge van zuurstofgebrek?
We bespreken dit ook tijdens de procedure want we hebben inmiddels weer eigen hartritme, maar het spontaan ademen is een probleem.
Nadat ik alles overwogen heb, bedenk ik dat ik dit kind misschien overblaas met de kapbeademing. Dat kan alleen nog de reden zijn waarom ze niet spontaan ademt, anders is ze neurologisch zodanig beschadigd dat het niet zinvol is om verder te behandelen. We zijn inmiddels ruim een half uur na start van de reanimatie.
Er staat inmiddels een arts bij ons waar ik dit mee bespreek, maar die trekt een keer zijn schouders op en schudt met zijn hoofd.
Ik besluit de kap er af te halen en af te wachten, gelukkig begint ze na 90 seconden zelf te ademen.

3 dagen later gaat de tweeling mee naar huis.
Moeder en oma (die ons uitgebreid bedanken) blij dat ze twee meisjes mee naar huis kunnen nemen, mijn collega’s heel blij en trots met zo’n succesverhaal.
Ik vrees dat in ieder geval dame 2 de rest van haar leven last zal houden van ons weinig professionele optreden! We zullen het nooit weten.

De nacht daaropvolgend komt er een meisje van 17 jaar vanuit de bergen binnenlopen.
Ze is zwanger van haar eerste kindje en heeft contracties sinds een aantal uren.
Bij onderzoek vinden we geen foetale harttonen. Als we navragen wanneer ze het kindje voor het laatst heeft voelen bewegen, denkt ze dat dit ongeveer in augustus is geweest (het is nu eind september).
We zoeken uitgebreid naar harttonen, maar moeten haar en haar moeder helaas vertellen dat het kindje overleden is.
Na enkele uren wordt er een hoofd geboren zonder schedelbeenderen en constateren we een schouderdystocie.
In alle mogelijke posities en handgrepen proberen we de schouders vrij te krijgen, er zijn inmiddels 2 artsen die zich er ook mee bemoeien, maar we krijgen helemaal geen beweging. Qua hoofd hebben we totaal geen grip door het ontbreken van benig materiaal en het lukt niet om 1 van de oksels/armen aan te haken.
Na alles geprobeerd te hebben wordt na een uur besloten het OK team wakker te bellen voor een spoedsectio.
Gelukkig wordt net voor transport naar de operatiekamer een jongetje vaginaal geboren, gezien de staat van de huid denken we dat hij afgelopen week is overleden.
Na het hoofd zo goed mogelijk in model gebracht te hebben, dragen we het jongetje over aan moeder en oma.
Zij zullen in de ochtend teruglopen naar hun dorp in de bergen om het daar te begraven.

Op mijn allerlaatste dag mogen we mee met het outreach team van het ziekenhuis.
Het outreach team komt 1x per maand in diverse (berg)dorpen voor het vaccinatieprogramma, geven van informatie over hygiëne en familyplanning en het beoordelen van gezondheidstoestand moeder en kind(eren).
Op deze manier hopen ze, door de reisduur voor de vrouwen te verkorten, optimale zorg te kunnen geven aan zoveel mogelijk inwoners van dit arme deel van Malawi.
Bij aankomst treffen we zo’n 100 dames met kinderen uit. Vanuit de hele regio komen zij naar deze plek, het is een gezellig samenzijn onder de bomen.
Er wordt veel gelachen en gepraat, bij rondgang zien we opvallend gezonde moeders en kinderen.
Natuurlijk zijn wij onbedoeld de bezienswaardigheid en het gespreksonderwerp van de dag, wij zingen niet goed mee, we klappen helemaal uit de maat, we trekken rare gezichten en de kinderen vinden ons maar eng wit en groot.
Na de informatiesessie, starten we met vaccineren en toedienen van vitamines. Het vergt een hele organisatie en administratie om dat allemaal soepel te laten verlopen.
Helaas komen we aan het eind van de dag ook nog vaccins te kort, hebben ze de hele dag voor niets geduldig staan wachten.
Ze lijken zich er niet al te druk over te maken, komen gewoon de volgende maand terug.

Met meer dan 50 bevallingen sluit ik mijn stage in Muona af. Het zit er op!
Ik heb een geweldige tijd in Malawi gehad samen met Henny & Francis.
Het is fijn (ik denk zelfs bijna noodzakelijk) om in je eigen taal te kunnen sparren en samen de ervaringen te delen.
Zo ontzettend veel geleerd en zoveel ervaring op kunnen doen als verloskundige onder zeer primitieve omstandigheden.
Een prachtig leerklimaat voor mij.
Je moet kiezen en gaan staan voor jezelf, je moet heel duidelijk je grenzen aangeven, je moet aanpakken (ook als je twijfelt), je moet de discussie aan durven gaan, je moet sterk beargumenteren en je moet heel goed kunnen relativeren en incasseren.

Met veel respect kijk ik naar mijn collega’s in het Trinity Hospital.
Werken onder deze omstandigheden, wetende dat het in de rest van de wereld anders georganiseerd en beter betaald is, kan ten koste gaan van motivatie en professionaliteit.
Ik heb oprechte interesse en zorg voor moeder en kind gezien.
Na enkele weken wennen aan die rare buitenlander met afwijkende ideeën, raakten de meesten gemotiveerd om recente richtlijnen en onderzoeken op te gaan zoeken (op de smartphone, want die hebben ze wel allemaal) en hun dagelijkse praktijk en handelen te evalueren.

Lieve groet en tot snel in Nederland!